بی توچون شمع زضعف تن ما

رنگ ما خفت به پیراهن ما

نقش پاییم ادب پرور عجز

مژه خم می شود از دیدن ما

خاک ما گرد قیامت دارد

حذر از آفت شوراندن ما

زندگی طعمهٔ کلفت گردید

رشته ها خورده گره خوردن ما

حرص مضمون رهایی فهمید

دل به اسباب جهان بستن ما

فکر آزادگی آزادی برد

سرگریبان زده از دامن ما

اگر این است سلوک احباب

دشمن ما نبود دشمن ما

خلعت آرای سحر عریانی ست

چاک دوزید به پیراهن ما

آفت اندوختنی می خواهد

برق مانیست مگرخرمن ما

آخر انجام رعونت چون شمع

می کشد تار رگ گردن ما

قاصد آورد پیام دلدار

بازگردید ز خود رفتن ما

بیدل آخر ز چه خورشیدکم است

این چراغ به نفس روشن ما